نشریه سینمایی ورایتی سوال‌هایی مشترک را برای همه کارگردان‌های زنی که امسال فیلم‌شان به بخش اسکار خارجی‌زبان معرفی شده است، ارسال کرده و از آن‌ها خواسته است تا بگویند بزرگ‌ترین موفقیت‌شان و هدف‌شان از ساخت فیلم‌هایشان چه بوده است. این‌که قهرمانان فیلمسازی آن‌ها چه کسانی هستند و دل‌شان می‌خواهد دنیا چه چیزی را درباره آن‌ها به عنوان یک کارگردان بداند و چه پیامی دارند؟ از دیگر پرسش‌هایی است که برای همه این کارگردان‌ها ارسال شده تا به صورت کتبی به آن‌ها پاسخ دهند.

به نقل از ورایتی، پاسخ شماری از این کارگردان‌ها از جمله نرگس آبیار کارگردان ایرانی که با فیلمش «نفس» به اسکار معرفی شده‌ و شماری از کارگردان‌هایی که از آسیا و اقیانوسیه در این رقابت شرکت‌کرده‌اند، در زیر آمده است.

رویا سادات سازنده فیلم «نامه‌ای به رییس جمهوری» از افغانستان

او در پاسخ به این که چه چیزی را می‌خواسته در فیلمش نشان دهد گفته است که او تابوهایی از جامعه خود را در این فیلم روایت کرده و بزرگ‌ترین مانع او در ساخت فیلمش موقعیت امنیتی کشورش بوده و از آن جا که او در افغانستان زندگی می‌کند باید به همه این مسائل توجه می‌کرده است، چرا که برخی از مناطق فیلمبرداری فیلمش در مناطقی ناامن واقع بودند. این که هیچ استودیوی تولید فیلمی در افعانستان وجود ندارد و او مجبور بوده از لوکیشن‌های واقعی استفاده کند، ریسک‌ کارش را بالا برده است.

در عین حال او مجبور شده با بودجه خودش فیلم را بسازد چون تهیه‌کننده‌ها حاضر نمی‌شدند به سراغ ایده‌های جدید بروند. او در پیامی که داده از تهیه‌کنندگان بین‌المللی خواسته است که به تولید فیلم در افغانستان کمک کنند و تاکید کرده است که با وجود همه مشکلات او سعی کرده تا فیلمی با کیفیت بالا بسازد.

روت بورگوبلو سازنده فیلم «فضای بین» از استرالیا

بورگوبلو دیگر کارگردانی است که به این پرسش‌ها پاسخ گفته است. او بزرگترین مانع را زمان دانسته است و از آن‌جا که این فیلم، فیلمی مشترک بین ایتالیا و استرالیا بوده، زمان زیادی برای تولید آن صرف شده است. او دستاوردهایش را ترکیبی از پایداری، سرنوشت و حمایت شبکه سازنده دانسته است و می‌گوید امیدوار است بتواند سریالی تلویزیونی برای زنان بسازد. او از فدریکو فلینی به عنوان قهرمان خودش نام برده و این را که زنان کارگردان در استرالیا هنوز در اقلیت هستند پیامی برای مردم دانسته و می‌گوید استرالیا راهی طولانی در پیش دارد تا به برابری موقعیت‌ها برای زنان دست پیدا کند.

آنجلینا جولی سازنده «اول پدرم را کشتند» از کامبوج

جولی در پاسخ به پرسش نخست می‌گوید فیلمی با این ابعاد هرگز در کامبوج ساخته نشده بود و این بزرگ‌ترین چالش او برای ساختن فیلم بود. در عین حال گروه سازنده در کنار هم بزرگ‌ترین دستاورد او بودند و همه عوامل سازنده از پشت دوربین و جلوی دوربین و حتی مترجم‌ها و تراپیست‌ها به او کمک کردند تا این فیلم ساخته شود.

جولی بزرگترین تجربه خلاقانه‌اش را این می‌داند که به عنوان یک فیلمساز بتواند از دیگر هنرمندان حمایت کند و با آثارش راه آن‌ها را باز کند تا توانایی‌ها و استعداد آن‌ها هم به گوش دیگران برسد. او از ریتی پان تشکر ویژه دارد که هم کارگردانی استثنایی و هم متخصصی در زمینه موسیقی و عکاسی در کامبوج است و از دوران خمرهای سرخ اطلاعات زیاد داشته است.

او می‌گوید فکر نمی‌کرد کارگردان شود و خودش را به عنوان یک کارگردان زن نمی‌شناسد اما معتقد است باید زنان پشت همدیگر باشند و نیاز به زنان قوی‌تری هم در این صنعت هست تا بتوانند دنیا را از زاویه دید زنان روایت ‌کنند.

نرگس آبیار سازنده «نفس» از ایران

آبیار زن بودن را بزرگ‌ترین مانع در آغاز کارش می‌داند و می‌گوید ابتدا هیچ کس به کارهایم اعتماد نمی‌کرد. این مشکلی تاریخی در سراسر جهان است که زنان اول از زاویه جنسیت‌شان قضاوت می‌شوند و بعد هنر و توانایی‌هایشان مورد توجه قرار می‌گیرد.

او این‌که به عنوان یک فیلمساز و نویسنده توانسته است آنچه را می‌خواهد به انجام برساند، دستاورد خودش می‌داند و می‌گوید توانسته است هر چه را خواسته است بسازد و از این بابت بسیار خوشحال هم هست. او می‌گوید معتقد است موفقیت فیلم به فروش آن در باکس آفیس یا جشنواره‌های جهانی بستگی ندارد و فیلمساز باید از خودش و کارش رضایت داشته باشد.

برای نرگس آبیار بزرگترین دستاوردش مخاطبان و فیلمسازان دیگر بوده‌اند و به ویژه در دو فیلم بلند اخیرش یعنی « شیار۱۴۳» و «نفس» پاسخ‌های مثبتی از منتقدان دریافت کرده است و اکنون خوشحال است که مخاطبان او در خارج از مرزها نیز می‌توانند فیلمش را ببینند. 

آبیار از کیشلوفسکی و ایناریتو به عنوان فیلمسازان محبوبش یاد کرده و در پیام خودش به عنوان زن بودن به دوران جنگ ایران و عراق اشاره کرده که زنان و کودکان و درگیری آن‌ها در جنگ همواره ذهن او را به خود مشغول کرده و این امر را در فیلم‌هایش نیز دنبال کرده است.

متی دو سازنده «عزیزترین خواهر» از لائوس

این کارگردان در پاسخ به پرسش اول از شرایطی که باید فیلمش را می‌ساخت به عنوان بزرگ‌ترین سد یاد کرده و می‌گوید این اولین تجربه در تولید مشترک فیلم بود و گروه سازندگان کوچک بودند و ۱۲ نفری این فیلم را ساختند. آن‌ها با بودجه‌ای کمتر از ۲۵۰ هزار دلار این کار را انجام دادند.

او در عین حال از خودش به عنوان یک فرد بسیار خوش شانس یاد می‌کند که توانسته است کارگردان شود و در بیان اهدافش می‌گوید هیچ هدف مادی برای ساخت این فیلم نداشت و قصد نداشت به فیلمی پرفروش بدل شود بلکه می‌خواست آن چیزی را بسازد که دوست دارد.

آن‌ماری جسیر سازنده فیلم «واجب» از فلسطین

این کارگردان می‌گوید بزرگ‌ترین مشکل اش رودروریی در موقعیت‌هایی با عناصر قدرت بود که تلاش داشتند تا این کار را مقهور خودشان کنند چرا که آن را منطبق بر دیدگاه‌های خودشان نمی‌یافتند. او بزرگ‌ترین دستاوردش را ساخت فیلم کوتاه «مثل ۲۰ چیز غیرممکن» می‌داند که ساختش دو سال طول کشید و به کن راه یافت و او هرگز نمی‌تواند تلفنی را که به او مبنی بر پذیرفته شدن فیلمش شد فراموش کند. این کارگردان می‌گوید این فیلم قدرت اش را به خودش ثابت کرد و موجب شد تا به خودش بیشتر فشار بیاورد. وی از ارنست لوبیچ، جان کازاواتیس، فلینی، گدار، دسیکا و دنیس به عنوان فیلمسازان محبوب اش یاد کرده است.