روزنامه جام جم با همایون ارشادی، بازیگر ایرانی در سینمای جهان مصاحبه کرده است.
بخشی از مصاحبه را می خوانید:
دلیل انتخاب شما برای بازی در «ایتالیا ایتالیا»، باید ارتباطی با تجربه زندگی و تحصیلتان در ایتالیا داشته باشد، نه؟
این موضوع بی‌تاثیر نیست و شاید به همین دلیل هم بوده باشد، اما دقیقا دلیل این انتخاب را نمی‌دانم و این را باید از کارگردان فیلم، کاوه صباغ‌زاده بپرسید.
احیانا دلتان برای ایتالیا تنگ نشده است؟
چرا، البته همین یک ماه پیش ایتالیا بودم. من در ایتالیا بزرگ شدم و از 18سالگی برای ادامه تحصیل به آنجا رفتم و در آن کشور فرم گرفتم. زندگی و تحصیل در ایتالیا همیشه جزو خاطرات من خواهد بود.
شما از معدود بازیگران موفق سینمای ایران در عرصه جهانی هستید و نقش‌های خوبی در برخی فیلم‌های سینمای جهان بازی کرده‌اید. وقتی از نزدیک در آن محیط کار می‌کنید، چه تفاوتی میان سینمای ایران با سینمای روز دنیاست؟
مهم‌ترین تفاوت سینمای ایران با سینمای پیشرفته جهان در فناوری است که خیلی پیشرفته تر از سینمای ماست. ضمن این‌که سرمایه‌گذاری که برای هر فیلم می‌کنند، بسیار کلان است. کم‌هزینه‌ترین فیلم آنها چیزی حدود 20 میلیون دلار تمام می‌شود. مورد مهم دیگر این‌که چون پول و سرمایه دارند، برنامه‌ریزی‌های آنها برای تولید فیلم هم دقیق و کامل و از پیش تعیین شده است. اما اینجا سرمایه‌گذار اول مقداری پول برای فیلم دارد و بعدا در حین فیلمبرداری و تولید سعی می‌کند بقیه سرمایه فیلم را هم فراهم کند. طبیعی است که با این وضع، خیلی نمی‌توان به تولید مناسب فیلم امیدوار بود. درحالی که در سینمای جهان طی پنج ماه فیلمبرداری، حتی یک روز هم برنامه‌ریزی اولیه صورت گرفته جابه‌جا نمی‌شود. ما از این لحاظ از سینمای دنیا عقب هستیم.
چرا با وجود توانایی، برخی بازیگران ما به پروژه‌های سینمای جهان راه پیدا نمی‌کنند و این حضور محدود است؟
مهم‌ترین دلیل، زبان است. ضمن این‌که ما هر کاری کنیم، آنجا خارجی هستیم، بویژه در سینمای آمریکا. در نتیجه در پروژه‌هایی که آنها دارند، معمولا نقش‌هایی را به ما پیشنهاد می‌دهند که با منطقه و فرهنگ اینجا مرتبط باشد. قیافه و فیزیک ما طوری است که هیچ وقت نقش یک آمریکایی را نمی‌توانیم بازی کنیم، ما باید در فیلم‌های سینمای آمریکا و اروپا معمولا نقش یک ایرانی، عرب، افغان، پاکستانی و... را به‌عهده بگیریم، بویژه این‌که زبان انگلیسی شما هم آن لهجه مخصوص آمریکا را نداشته باشد، معلوم است که شما یک خارجی هستید و نمی‌توانید نقش یک شخصیت آمریکایی متولد آمریکا را بازی کنید. حتی بازیگران ایرانی هم که متولد آمریکا هم هستند، باز نقش‌هایی بازی می‌کنند که صددرصد آمریکایی نیستند.
موضوع دیگر این‌که بازیگران در سینمای جهان، AGENT (مدیربرنامه) دارند و این‌طور نیست که برای نقش‌ها، دنبال بازیگر بروند. خیلی کم پیش می‌آید از یک بازیگری خوششان بیاید و از طرق مختلف سراغ او بروند. فکر می‌کنم وقتی فیلم «جدایی نادر از سیمین» در اسکار موفق شد، بازی پیمان معادی دیده شد و بعضی سازندگان فیلم‌های جهان سراغ او رفتند. وقتی فیلم «بادبادک‌باز» در سینماهای آمریکا اکران شد، برخی کارگردان‌های سینمای جهان دنبال من آمدند تا برایم مدیر برنامه پیدا کنند. همین‌طوری نیست که بازیگری بتواند در یک فیلم خارجی شرکت کند. بعد از این‌که مدیر برنامه پیدا کردید، برای شما فیلمنامه و دیالوگ‌ها را می‌فرستند و شما هم باید ویدئویی برای سازندگان فیلم بفرستید. طبیعتا اگر شما در آن محیط باشید، فعالیت در آنجا راحت‌تر است، اما اگر دور از آن محیط باشید، فعالیت در آنجا مقداری مشکل است، بویژه این‌که زبان و لهجه هم خیلی در این موضوع تاثیر دارد. فیزیک هم تاثیر دارد و پیشنهاد بازی در بعضی نقش‌ها به فیزیک بازیگران مربوط است.
