جام‌جم آنلاین نوشت: بهمن گودرزی درباره ماجرای پشیمانی مجید صالحی از بازی در فیلم «ما خیلی باحالیم» توضیح داد.

بهمن گودرزی، کارگردان فیلم‌هایی چون «ثبت با سند برابر است»، «آتیش بازی» و سریالی نظیر «ششمین نفر» انتقاد مجید صالحی را به هیچ وجه متوجه خود و فیلمش ندانست و در پاسخی صریح بیان کرد: «مجید پسر احساساتی است و دلخوری‌اش از شخص دیگری که به زعم خودش به تعهداتی که با او داشته عمل نکرده، باعث این واکنش شده». به این بهانه با بهمن گودرزی درباره فیلمش، حواشی پیرامون آن و جایگاه کمدی در سینمای ایران به گفت‌وگو پرداخته ایم که در ادامه می‌خوانید.

خلاصه داستان

«ما خیلی باحالیم» در ارتباط با دغدغه‌های کنونی جوانان است. جوانانی که بخصوص در خارج از تهران زندگی می‌کنند و به خوانندگی و بازیگری علاقه دارند. این فیلم روایتگر زندگی دو جوانی است که به دنبال علاقه شان به تهران می‌آیند و در این راه با قصه‌های جذابی روبه‌رو می‌شوند.

دلخوری مجید صالحی از من نیست

مجید صالحی قبل از این که یادداشت مربوط به پشیمانی‌اش از بازی در این فیلم را منتشر کند به خودم زنگ زد. حرف‌های ایشان از آنجا که خیلی کلی است اولین پیکانش به من برمی گردد، اما باید بگویم که ارتباط من و مجید برای کار مشترک بعدی در جریان است و یکی از بازیگرانی که برای کار بعدی ام به او فکر می‌کنم آقای صالحی است. دلخوری ایشان در ارتباط با فیلم و شخص من نیست و مشکل‌شان با شخص دیگری است که به‌زعم خودش به تعهداتی که در قبالش داشته عمل نکرده است.

مجید پسر احساساتی است و من به او پیشنهاد کردم که دلخوری‌اش را از طریق دیگری بازگو کند. چون این طریق ابراز نارضایتی از سویی باعث این شائبه برای مردم می‌شود که این فیلم به درد دیدن نمی‌خورد و از سویی دیگر شاید فکر کنند که این یک دعوای زرگری است و اتفاقا بیشتر راغب به دیدن فیلم شوند، اما در کل این روش را نمی‌پسندم و به نظرم هر دعوایی راهکاری دارد. متاسفانه فضای مجازی به‌قدری دم‌دستی است که آدم‌ها در لحظه‌ای که احساسی می‌شوند سریع واکنش نشان می‌دهند و تا بخواهند پشیمان شوند دیگر دیر شده است.

«ما خیلی باحالیم»؛ طنزی سالم

من فیلم ما خیلی باحالیم را برای مخاطب عام و خانواده‌ها ساختم. این فیلم، طنز سالم و سرگرم‌کننده‌ای دارد و می‌توان بی‌نگرانی آن را با کودکان دید. در واقع فیلم عاری از تعابیر دوپهلویی است که گه گاه مخاطب را معذب می‌کند و تماشاگر را در نهایت شاد از سالن خارج می‌کند. این فیلم از ابتدا تکلیفش با خودش و مخاطبش مشخص است.